Sander Dullaart heeft eindelijk de cup met de grote oren te pakken! Had hij er vorig jaar al zicht op, in 2024 was de sympathieke Amsterdammer over zeven evenementen de beste. Zodoende stond de voorzitter van de Westfield Rijdersvereniging aan het eind van de dag, trots als een pauw, wat onwennig een champagnefles te openen.
Maar er waren meerdere eerste keren te bewonderen tijdens het laatste event van Westfield Cup; zo wist Eric Sliphorst (RAEK Racing) de pole op een opdrogende baan te pakken en de eerste race te winnen en reed Guus Heling naar de winst in race drie, waarna hij de smaak te pakken had en ook de laatste race van het jaar wist om te zetten in een overwinning.
De eerste race werd gewonnen door Eric Sliphorst. “Dit is mijn derde jaar en ik moest echt wennen aan het rijden in een Westfield, maar zeker dit jaar ging het elke event beter en maakte ik progressie. Mijn starts waren ook nog wel eens een probleem, maar die gingen nu ook goed, dus kon ik direct meedoen voor de winst in plaats van een inhaalrace naar de kopgroep te moeten rijden”. Kampioenskandidaat Dullaart moest van een zesde plek van start. “P6 is niet de beste plek om van start te gaan, maar door een zeiknatte baan en een opkomende zon was niet goed te zien waar het droog of nat was”.
“Niet mijn beste kwalificatie”, lichtte Dullaart toe, “maar ik ben een goede starter dus ik wist dat ik in de race wel weer wat plekjes terug kon pakken. Tijdens de race heb ik ook nog de pech dat ik in contact kwam met een achterblijver. Die raakte mijn achterwiel en het voelde daarna allemaal niet lekker meer. Maar ik kon de race uitrijden op P4”. Doordat zijn rivaal Ronald Lenters voor hem finishte liep de coureur uit Langweer uit met drie punten.
In race twee was alles anders, ”Na een strakke start lag ik lang op de derde plaats, waar ik mijn kruit droog wilde houden, waardoor ik goed mijn banden kon sparen en in de laatste ronde kon aanvallen en dat werkte, P1”, legt Dullaart uit. Daarbij kwam dat Lenters niet goed stond bij de start en kreeg na afloop straf van de wedstrijdleiding. Kortom de strijd voor het kampioenschap was weer helemaal open.
De derde race werd een prooi voor Heling junior. “Ik begon de race als tweede, maar had een hele slechte start, waardoor ik afzakte naar achtste plaats ofzo, hierna ben ik weer naar voren gereden tot ik uiteindelijk met nog 3:30 minuten op de klok tweede lag. Helaas maakte ik nu een schakelfout in de Audi S en doordat het veld zo aan elkaar gewaagd is zakte ik meteen af naar een vijfde positie, maar met nog drie rondjes te gaan had ik eerst Eric Sliphorst ingehaald op een plek waar hij het niet verwachtte en daarna haalde ik in de Tarzanbocht door een mooie slipstream niet alleen Lenters maar ook Peters in. Met twee rondjes te gaan moest ik nu achter Sander aan, ik kon er in de voorlaatste ronde niet voorbijkomen, maar op het allerlaatste moment haalde ik door een sterke slipstream Sander in en wist ik met een verschil van 0,020 seconde als eerste over de streep te komen”.
Ook race vier was weer spannend van het begin tot het eind. Helaas viel Lenters al in de eerste ronde uit en was daardoor het kampioenschap gelopen in het voordeel van Sander Dullaart. “Finishen moest ik, dat sowieso, anders is alles weg”, vult Dullaart aan. “Ik lag meteen P1, maar werd op driekwart van de race ingehaald en viel terug naar P3, maar gelukkig niet door Ronald! M’n instinct zei ‘de dood of de gladiolen’, maar dat was natuurlijk geen wijsheid op dat moment. Gewoon mee blijven rijden – alles voor het kampioenschap. Dit kostte me nogal wat moeite, maar met een derde plaats kon ik het kampioenschap binnen hengelen”. “Hartverwarmend en fijn als je gezin je juichend staat op te wachten in de pitbox. Kon wel janken van blijdschap. Ik prepareer m’n auto zelf en ben daardoor net wat vaker aan het sleutelen dan Femke (zijn vrouw red.) leuk vindt”.
